Assalamualaikum...
Memang betul anak istimewa untuk ibu bapa istimewa .
Saya biasa dengar orang yang tak punya anak istimewa macam saya kata "that must be hard for you"..actually it's not. Jaga anak-anak istimewa ni memang la banyak kerja..mimpi pun pasal therapy and whatnot. Tapi anak-anak ni kalau kita dah faham dia..senang je nak jaga. Pertuturan bahasa german si Eusoff pun saya boleh faham..kadang-kadang lirikan matanya saya boleh sudah boleh jangka apa yang sedang bermain di fikiran si Eusoff.
Kuasa Ilahi...ibu boleh memahami bahasa yang orang lain tidak faham, ibu kanak-kanak bisu dan pekak boleh memahami bahasa yang anaknya tidak pernah tuturkan. Hebat kan? Tapi..nak sampai tahap macam ni bukan senang tau? Dah puas menangis dulu...
Ok hari ni saya nak kongsi satu perkara yang paling penting tapi ramai orang rasa tak perlu diambil tahu...iaitu tahap penerimaan atau mencapai redha dengan takdir yang Allah tentukan buat kita. Paling sedih sekali ialah bukan semua hospital atau organisasi berkaitan menyediakan khidmat kaunseling kepada ibu bapa atas masalah mereka (sedih, pilu,bimbang dengan masa depan anak dll). Yang disediakan ialah kaunseling untuk membantu pembangunan anak yang terbabit sahaja. Padahal masa ini hati seorang ibu atau ayah sangat sedih, tertekan dan perlukan sokongan mental dan emosi.
Ok hari ni saya nak kongsi satu perkara yang paling penting tapi ramai orang rasa tak perlu diambil tahu...iaitu tahap penerimaan atau mencapai redha dengan takdir yang Allah tentukan buat kita. Paling sedih sekali ialah bukan semua hospital atau organisasi berkaitan menyediakan khidmat kaunseling kepada ibu bapa atas masalah mereka (sedih, pilu,bimbang dengan masa depan anak dll). Yang disediakan ialah kaunseling untuk membantu pembangunan anak yang terbabit sahaja. Padahal masa ini hati seorang ibu atau ayah sangat sedih, tertekan dan perlukan sokongan mental dan emosi.
Tempoh Bersedih
Ibu bapa bukanlah superman atau super woman yang ok saja bila diberi diagnosis bahawa anak mengalami autism. Selain dari ibu bapa ni, ada juga pihak lain seperti guru-guru dan golongan profesional lain yang akan terlibat secara langsung dengan kanak-kanak autistik ni tadi. Yang paling teruk terjejas mestilah IBU BAPA. jadi golongan profesional yang terlibat sama juga perlu disediakan untuk membantu ibu bapa melalui peringkat biasa pelarasan ke arah penerimaan munasabah keadaan anak mereka dan nasib mereka.
Tenaga penuh ibu bapa umumnya tidak boleh diarahkan ke arah memahami ketidakupayaan kanak-kanak, tahap pembangunan , kesediaan untuk arahan, atau penyertaan di dalam proses ini, sehinggalah ibu bapa yang menghadapi kesukaran menerima kecacatan anak mereka dapat menampung kesakitan mereka sendiri dan kekecewaan itu dengan menguruskannya secara baik.
Peringkat-peringkat pelarasan
Titik pertama yang paling penting ialah menyediakan sokongan untuk ibu bapa perlu dalam tempoh diagnosis yang tidak menentu, sebab masa inilah banyak kekeliruan atau kebingungan . Kadang-kadang ada poercanggahan seperti autisme atau penentuan yang kurang muktamad seperti Pervasive Developmental Disorder (PDD).
Peringkat Satu
Ketika menerima diagnosis dari golongan profesional yang merawat atau menangani kes, ada ibu bapa yang mungkin terkejut , menangis atau kecewa . Kadang-kadang ibu bapa boleh meluahkan perasaan mereka melalui ledakan fizikal atau , kadang-kadang , ketawa yang tidak sesuai (disbelief laughter).
Peringkat Kedua
Ini adalah lanjutan daripada peringkat satu. Pada masa ini , ada sesetengah ibu bapa yang menafikan kecacatan anak mereka atau cuba untuk mengelakkan realiti dalam beberapa cara lain. Sesetengah ibu bapa akan mencari atau cuba untuk mencadangkan pelbagai tindakan dalam usaha untuk mengubah realiti. Mungkin ada yang " membeli penawar " atau cuba untuk tawar-menawar untuk realiti yang berbeza. Ketika ini, apa saja ubat atau makanan tambahan yang dikatakan mampu meningkatkan fungsi otak, akan dibeli oleh ibu bapa terbabit, semata-mata nakkan anak mereka jadi seperti kanak-kanak normal atau tipikal.
Peringkat Tiga
Pada peringkat ini , ibu bapa mungkin berasa marah . Mereka mungkin menunjukkan kemarahan mereka secara zahir , dalam bentuk kemarahan , atau menjadi pasif dari perasaan bersalah. Mereka mungkin secara lisan menyerang sesiapa sahaja yang mungkin dipersalahkan untuk keadaan mereka, termasuk kepada diagnostik asal atau mana-mana profesional sokongan. Ini adalah perkara biasa. Jika ibu bapa berasa marah, bersalah, atau kedua-duanya , profesional perlu memahami peringkat ini adalah sesuatu yang amat positif untuk mencapai tahap penerimaan dan tidak menjadi defensif jika diserang.
Peringkat Empat
Ibu bapa boleh menerima hakikat bahawa anak mereka mempunyai kecacatan. Dalam sesetengah situasi, satu atau lebih daripada ahli keluarga mungkin berhadapan masalah kemurungan. Perasaan malu , rasa bersalah, putus asa, dan kebimbangan yang berpunca daripada bebanan serta tanggungjawab boleh menjadi amat intense. Bagi sesetengah ibu bapa, berundur , disertai dengan usaha untuk menyembunyikan kanak-kanak, terutamanya daripada rakan-rakan dan orang lain dalam rutin pertemuan sosial (contoh kenduri-kendara dan hari perayaan) mungkin tanda pertama bahawa mereka sudah mula menerima hakikat anak mereka mempunyai kecacatan. Walau bagaimanapun , mana-mana kecenderungan ke arah atau demonstrasi tingkah laku yang mengakibatkan pengasingan abnormal dari mana-mana ahli keluarga perlu dicegah oleh ahli keluarga yang lain.
Peringkat Lima
Ini adalah peringkat penerimaan , bermakna ibu bapa telah mencapai tahap positif tanpa syarat untuk anak-anak. Pakar berpendapat bahawa ini adalah peringkat awal tahap penerimaan keadaan anak mereka , dan sangat penting bagi ibu bapa bukan apabila mereka bukan sahaja mula memahami dan menghargai anak-anak mereka tetapi mengukuhkan kemahiran mereka dalam menghadapi kehidupan dan juga dapat membantu anak-anak mereka , diri mereka sendiri, dan lain-lain . Pada peringkat ini sekolah boleh menjemput ibu bapa untuk menjadi ahli pasukan dalam program dengan profesional yang prihatin serta direka untuk memenuhi semua keperluan kanak-kanak terbabit.
Peringkat Enam
Ibu bapa dapat menikmati hidup bersama-sama, membayangkan masa depan , dan bercakap tentang anak-anak mereka dalam keadaan bebas daripada emosi yang tidak wajar. Mereka boleh berbincang dan mengambil bahagian dalam mereka bentuk atau menyediakan arahan secara objektif.
 |
| *gambar ihsan pakcik Google |
Tuuuuu diaaa...bukan senang tau nak sampai tahap 6. Saya ambil masa dekat 3 tahun. Akhir sekali, saya harap ada pihak yang tampil untuk membantu ibu-bapa yang baru mendapat diagnosis ni..kerana masa ni ramai yang sangat tertekan tapi tak tau nak cakap dengan siapa. Sedih kann? kalau yang kuat iman tak apalah, kalau ada yang tak kuat iman sehingga sampai terlanjur mempersoal qada dan qadar Allah..itu dah kes berat. Saya bertuah sebab saya dikelilingi oleh orang-orang yang positif dan terjumpa kumpulan sokongan yang best. Bagi orang lain mungkin situasi berbeza. So kalau boleh, rujuklah juga parents ni kepada kaunselor bertauliah yang boleh mendengar isi hati dan memberi khidmat nasihat... Sekian dulu ye? Ada silibus nak kena repair ni..nak submit hari ni pulak! Bubbye! XOXO
*sumber
*sumber
